I byrjinga var ordet, svart og hemningslaust

Eg opnar ei bok. Les dei tre fyrste sidene. Eg hentar kleda i vaskemaskinen, heng opp dei tre øverste sokkane. Eg opner brødskuffa, finn fram ein ostehøvel. Eg går ut i hagen med ei spade. Plukker opp ein stein og kaster han inn under busken som skiljer meg frå naboens familieliv.

Eg syklar til biblioteket. Sett meg inne i ei krå med tre som allerede sit der. Bak meg sit ein som streker under. Eg kjenner att lyden og snur meg ikkje.. Etter eit kvarter er det ein som strekk kroppen sin; han tek ein slurk av vatnflaska si, gir frå seg dyriske strekkpåkroppenlydar. Ho som sit bak han fyljer opp med ein insiterande gjespelyd. Magen min lagar kamellydar. Eg har ete, tarmane skrik og knirkar og syng. Eg vurderer å reise meg frå den turkise plaststolen å finne ein anna krok, utan så mange øyrer.

Kva i all verda ligg til grunn for at ein ynskjer å skrive ei heil samenhengjande bok. Folk får ungar som dei må fylje opp. Kan eg føde ein tekst, som skal vekse og formeire seg i vrimmelen; ei annsamling bokstøv- så intenst at det ville få ein allergiker til å nyse på flekken.